جایگاه حیوانات شیر در زندگی ایرانیان باستان شیر از جمله
حیواناتی است که
در ایران
باستان مورد توجه خاصی قرار داشته است از معناي سمبليك اين حيوان، آتش، ابهت، پارسايي، پرتوخورشيد، پيروزي تابستان، دلاوري، روح
زندگي، سبعيت، سلطان جانوران، سلطنت، شجاعت، عقل، غرور، فكر، ق
درت، ق
درت الهي، ق
درت نفس، گرماي خورشيد، مراقبت، مواظبت نيروي انساني نام برد اين حيوان
در ايران
باستان همواره مظهر ق
درت بوده است و به عنوان سلطان
حيوانات و جنگل شناخته شده است
سر
شير به نشانه مراقبت و هوشياري و اندام سپين او مظهر ق
درت محسوب ميشد
شير اگر همراه با خورشيد نشان داده شود علامت ملي ايران قديم و اشاره به ساكن شدن ق
درت دو خورشيد است
در زمان هخامنشيان
شير مظهر ق
درت و نيرو شناخته شده است
در اكثر نقاشيها نقش برجستههايي كه ميبينيم
شير را
در كنار شاهان يا خورشيد ميبينيم كه هر دو براي مردم ايران
باستان نشانه ق
درت برتر بوده است نقش
شير و گاو
در تخت جمشيد
در زمينه نمادپردازي جانوري ميتوان به نقش
شير و گاو اشاره كرد كه
در نگارهاي از پلكان شرقي آپادانا
در تخت جمشيد نقش شده است
ايرانيان باستان جهان هستي را به دو گروه تقسيم بندي ميكردند، زمستان و تابستان،
شير را همانطور كه
در بخشهاي قبلي شرح داديم نماد خورشيد گرما و نماد تابستان ميدانستند و گاو را نماد زمستان و سردي، از اين رو غلبه
شير بر گاو را حاكي از چيرگي زمستان بر تابستان و فرا رسيدن نوروز ميدانستند و نوروز كه از مراسم مهم و جذاب
در دوره هخامنشي
,